اندازه گیری مقاومت ویژه الکتریکی بتن با روش های حجمی، سطحی، گالواپالس و هدایت الکتریکی

فرسودگی سازه‌های بتن مسلح یکی از مسایل بسیار مهم است که هزینه تعمیر یا جایگزینی آن‌ها باعث به وجود آمدن خسارات اقتصادی بسیار زیادی می‌شود. یکی از دلایل عمده این آسیب‌دیدگی‌ها، خوردگی آرماتورهای فولادی مدفون در بتن است. اندازه‌گیری میدانی مقاومت الکتریکی بتن، اساساً به‌عنوان شاخصی از فعالیت خوردگی آرماتورها استفاده می‌شود. مقاومت الکتریکی جزء مهمی از سلول خوردگی است. مقاومت بیشتر، باعث عبور جریان خوردگی کمتر بین نواحی آندی و کاتدی فولاد است. درنتیجه، مقاومت الکتریکی نقش مهمی را در کنترل نرخ خوردگی فولاد مسلح کننده بازی می‌کند. در این تحقیق روش‌های مختلف اندازه‌گیری مقاومت ویژه الکتریکی بتن ازجمله روش حجمی، سطحی (ونر)، گالواپالس و روش استاندارد هدایت الکتریکی ASTM C1760 با یکدیگر مقایسه می‌گردند. بدین منظور دو مخلوط بتن معمولی با نسبت آب به سیمان 4/0 و مقدار مواد سیمانی 375 و 425 کیلوگرم در مترمکعب و 3 مخلوط بتن خودتراکم با نسبت آب به سیمان 4/0 شامل طرح حاوی مواد لزجت زا، طرح حاوی پودر سنگ و طرح فاقد افزودنی ساخته شد و آزمایش‌های برنامه‌ریزی‌شده در سنین 7 و 28 و 90 روز بر روی آن‌ها انجام شد. نتایج نشان‌دهنده وجود ارتباط قوی میان روش‌های مختلف اندازه‌گیری است.